امام باقر علیه السلام خوش داشتن خوبىها و نفرت از بدى ها را معیار شناخت خیر در وجود آدمى دانسته اند:
«إذا أردْتَ أنْ تَعْلَمَ أنَّ فِیکَ خَیْراً فَانْظُر إلى قَلْبِکَ فَإنْ کَانَ یُحِبُّ أهْلَ طَاعَةِ اللَّهِ وَیُبْغِضُ أهْلَ مَعصِیَتِهِ فَفیکَ خَیرٌ وَاللَّهُ یُحِبُّکَ وَإن کَانَ یُبْغِضُ أَهْلَ طاعَةِ اللَّهِ وَیُحِبُّ أهْلَ مَعصِیَتِهِ فَلَیْسَ فِیکَ خَیْرٌ وَاللَّهُ یُبْغِضُکَ وَالمَرءُ مَعَ مَنْ أحَبَّ».
هنگامى که مى خواهى بدانى در وجودت خیر هست به قلبت نظر کن، اگر اهل طاعت خدا را دوستدارى و اهل نافرمانى اش را دشمن دارى، پس در تو خیر وجود دارد و خدا تو را دوست دارد واگر با اهل طاعت خدا دشمنى و اهل معصیت را دوست دارى در تو خیرى وجود ندارد و خدا دشمن توست و انسان با همان کسى است که او را دوست دارد.
آنان که براى خدا و در راه خدا با یکدیگر دوستى دارند در قیامت از عنایت ویژه حق بهره مند مى شوند.
عبداللَّه بن مسعود از پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله روایت مى کند که آن حضرت فرمود:
«المُتَحابُّونَ فِى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ عَلى أعْمِدَةٍ مِنْ یَاقُوتٍ أَحْمَرَ فِى الجَنَّةِ یُشْرِفُونَ عَلى أهْلِ الجَنَّةِ فَإذَا اطَّلَعَ أحَدُهُم مَلَأَ حُسْنُهُ بُیُوتَ أهْلِ الجَنَّةِ فَیَقُولُ أهْلُ الجَنَّةِ: أخْرُجُوا نَنْظُر المُتَحابّینَ فِى اللَّه عَزَّوَجَلَّ قَالَ: فَیَخْرُجُونَ وَیَنْظُرُونَ إلَیْهِم أحَدُهُمْ وَجْهُهُ مِثْلُ القَمَرِ فِى لَیْلَةِ البَدْرِ، عَلى جِبَاهِهِمْ:
هَؤلَاءِ المُتَحَابُّونَ فِى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ».
آنان که در راه خدا دوستى مىورزند در بهشت بر پایههایى از یاقوت سرخ قرار دارند، بر اهل بهشت مشرف اند. هرگاه یکى از آنان آشکار شود زیبایىاش خانههاى اهل بهشت را پر مىکند، پس اهل بهشت مى گویند:
از خانه ها بیرون آیید تا دوستداران در راه خداى عزوجل را ببینیم، بیرون مى آیند و به تماشاى آنان مى نشینند، هر یک را مى بینند صورتش چون ماه شب چهارده است، بر پیشانى آنان ثبت است که: اینان دوستداران براى خدا و در راه خدا هستند.